Rrënjët e një ëndrre, të gdhendura në gur
Në një mëngjes të heshtur dimri, më 26 dhjetor 1967, në Tiranë, lind Agim Dogjani. U rrit mes ngjyrave të filmit, duke punuar si kino-operator në Kinostudion “Shqipëria e Re”, aty ku për herë të parë mësoi se si rrëfehet një histori.
Ishte viti 1991 – viti i anijeve, i shpresave të ngjeshura në valixhe të vogla, i ndarjeve që dhembnin më shumë se largësia. Me një valë shpirtrash që lanë brigjet shqiptare në kërkim të një tjetër fillimi, Agimi hipi në një anije panameze dhe u nis drejt të panjohurës. Mbërriti në Brindisi, ku në vend të sigurisë gjeti përkohshmëri, dhe në vend të një strehe, qiellin e madh e të hapur të pritjes.
Rruga e tij e çoi në jug, drejt qytetit të dritave të zbehta dhe detit të kripur. Me autostop, me shpresë në dorë dhe një ndihmë të papritur nga një zemër e hapur, mbërriti në një qytet të huaj, ku çdo hap jehonte bosh.
Për dy muaj, nata e gjeti mes makinave të braktisura dhe stacioneve të ftohta trenash e megjithatë, edhe në të huajën, njerëzimi nuk mungoi. Një dorë e panjohur, por e sinqertë, iu zgjat.
Shumë vite punë të ndershme u shndërruan në një themel të ri. Në vitin 1996, Agimi nisi një linjë tregtie midis Napolit dhe Tiranës. Por përtej biznesit, zemra e tij vazhdimisht pulsonte në një vend tjetër: në tokën që e kishte rritur, që i fliste me aromën e dheut dhe me zërin e gjuhës së parë.
Dëshira për t’u kthyer nuk ishte thjesht një mall, ishte një thirrje që vinte nga toka.
Pas shumë vitesh mes të huajës, vendimi erdhi si një instinkt i natyrshëm, ishte koha për t’u kthyer.
Dhe kështu mori jetë Chateau Fasel, një vend i ngrohtë ku shpirti i familjes lidhet me tokën, dhe çdo cep flet për rrugën e gjatë që të çon, më në fund, në shtëpi.
Sot, Chateau Fasel është më shumë se një vendpushim – është rikthimi i një biri në tokën e vet. Është një vend ku e kaluara nuk harrohet, por jeton mes aromës së ullinjve, zjarrit të ngrohtë dhe shijeve që udhëtojnë nga çdo cep i Shqipërisë.
Sepse kur rrënjët janë të thella, asnjë largësi nuk i shkul dhe kur toka të fton, është e pamundur të mos e dëgjosh.
